با امروز می شود یک ماه که در مسجد ایکس ! مبطل الصلوه هستم . چون خیلی از منزل دور نیست نزدیک اذان راه می افتم سمت مسجد .

با پخش گلبانگ ملکوتی اذان , در فضای خیابان شوری معنوی به راه می افتد .

 شمردم هشت باری شد که راننده ها از من کرایه نگرفتند 

آه ....

اگر بخواهیم دفعاتی که از ته دل می گفتند " قابلی نداره " را نیز اضافه کنیم می توانیم بگوییم حدود یک سوم دفعات ... فکرش را بکنید از هر سه بار یک بارش حسی معنوی به راننده دست می دهد و به او القا می کند که کرایه را نگیر . 

گاهی می گفتند حاج آقا التماس دعا  , گاهی می گفتند حاج آقا کرایه ی ما 5 تا صلوات به روح پدر مادرمونه گاهی لبخند می زدند و می گفتند حاج آقا فقط قول بده ما رو دعا کنی خیلی محتاج دعاییم   . نمی دانم چه بگویم  .

 فقط می گویم :

خدایا ... خوب , ماییم یا این مردم؟

می بینی ؟ مردمی که سی و چندی سال از من ... دیده اند هنوز هم مرا باور دارند . چه باید گفت ؟ جز تاکید بر آن قسمت از وصیتنامه ی امام که مضمونش چنین بود : با اطمینان می گویم که مردم ما بهتر از مردم عصر رسول الله هستند ... .

کلام آخر : 

الف ) حذف یارانه از نفت و بنزین هم نتوانست آنها را با ما دشمن کند , با مایی که گویا قول داده بودیم مجانی می کنیمشان .

ب ) گیرم که بنزینشان را گرفتیم , خدایشان را که نگرفته ایم . خدا هنوز مجانیست ... آری خدا هنوز مجانیست

 ج ) گوش اگر گوش من و ناله اگر ناله ی توست ...... آنچه البته به جایی نرسد فریاد است